Wielcy Fizycy Album Wielkich i większych Patrycja Sławińska Kl. III F

Svante August Arrhenius (1859 - 1927) Szwedzki fizykochemik i astrofizyk. Twórca teorii dysocjacji elektrolitycznej. Zajmował się badaniami kinetyki chemicznej, badaniem właściwości toksyn i antytoksyn oraz badaniem zorzy polarnej, temperatur planet i korony słonecznej. Nagroda Nobla (1903) w zakresie elektrochemii.

Amadeo Avogadro di Quaregna (1776-1856) Włoski fizyk, prof. fizyki matematycznej w Turynie. Jeden z twórców nowoczesnej teorii atomowo - cząsteczkowej. Wprowadził pojęcia gramoatomu i gramocząsteczki. Wynalazł metodę wyznaczania masy atomowej i masy cząsteczkowej. Wyznaczył liczbę Avogadra, sformułował prawo Avogadra.

Niels Bohr (1885-1962) Duński fizyk, prof. fizyki teoretycznej na Uniwersytecie w Kopenhadze. Stworzył podstawy współczesnej atomistyki. Teorię budowy atomu (model atomu Borha). Teorię przebiegu reakcji jądrowych. Nagroda Nobla (1922) w zakresie fizyki.

Ludwig Eduard Boltzmann (1844-1906)

Ludwig Eduard Boltzmann (1844-1906) Austriacki fizyk, prof. fizyki na Uniwersytetach w Grazu, Wiedniu, Monachium i Lipsku. Prowadził badania związane z termodynamiką i mechaniką statyczną, Podał interpretację statyczną II zasady termodynamiki (entropii), zmodyfikował równanie van der Waalsa, opisał teorię gazu doskonałego. Wprowadził rozkład Boltzmanna (funkcja rozkładu energii), stałą Boltzmanna, rozkład Maxwella - Boltzmanna (gaz doskonały), oraz prawo Stefana i Boltzmanna (ciało doskonale czarne).

Robert Boyle (1627-1691) Brytyjski chemik i fizyk pochodzenia irlandzkiego. Badał prawa związane pomiędzy objętością i ciśnieniem gazu(prawo Boyla-Mariottea), zastosował wskaźniki do rozróżniania kwasów i zasad, badał procesy zobojętniania. Rozwinął nieorganiczną analizę chemiczną (analiza chemiczna metodą mokrą). Zformuował nowoczesną definicję pierwiastka chemicznego.

Louis Joseph Gay-Lussac (1778-1850) Francuski chemik i fizyk, prof. uczelni paryskich. Zformuował prawa gazowe: prawo Gay-Lussaca dla przemiany izobarycznej, prawo stosunków objętościowych. Opracował pierwsze metody analizy miareczkowej. Usprawnił sposób technicznego otrzymywania kwasu siarkowego. Ulepszył metody analizy związków organicznych. Wydzielił metaliczny sód i potas, cyjanowodór, bor, jodowodór.

Maria Curie Skłodowska (1867-1934) Prof. fizyki ogólnej i promieniotwórczości. Wraz z Piotrem Curie odkrycie pierwiastków: polonu i radu. Założycielka Instytutu Radowego w Warszawie. Nagroda Nobla (1903) w zakresie fizyki (1911) w zakresie chemii.

John Dalton (1766 - 1844) Angielski fizyk, chemik i przyrodnik. Zajmował się zagadnieniami składu i budowy związków chemicznych oraz rozpuszczalnością gazów w cieczach. Odkrył prawo ciśnień cząstkowych, prawo stosunków wielokrotnych. Twórca nowoczesnej teorii atomistycznej w której każdy pierwiastek jest zbudowany z atomów. Dla poszczególnych pierwiastków różniących się masą atomową.

Werner Karl Heisenberg (1901-1976) Niemiecki fizyk, prof. profesor fizyki teoretycznej uniwersytetów w Lipsku, Berlinie i Getyndze. Zformuował zasadę nieoznaczoności (fizyka kwantowa).Zajmował się teorią pola, oraz ferromagnetyzmem. W czasie II wojny światowej kierował niemieckimi pracami nad bronią jądrową. Nagroda Nobla (1932) z fizyki.

AntoineLaurent Lavoisier (1743-1794) Francuski fizyk i chemik. Opracował nomenklaturę chemiczną, zformuował prawo zachowania masy. Wyjaśnił procesy spalania i oddychania a także rdzewienie metali (obalenie teorii flogistonu). Wykazał obecność tlenu i azotu w powietrzu oraz określił skład chemiczny: wody, dwutlenku siarki, kwasu siarkowego i azotowego. Zapoczątkował rozwój nowoczesnej chemii.

Dymitr Mendelejew (1834-1907) Rosyjski chemik, prof. chemii technicznej i nieorganicznej. Odkrył prawo okresowości, które określa zależność własności chemicznych pierwiastków od ich mas atomowych. Ogłoszenie układu okresowego pierwiastków.

Walter Hermann Nernst (1864-1941)

Walter Hermann Nernst (1864-1941) Niemiecki fizyk i chemik, prof. chemii fizycznej uniwersytetów w Getyndze i Berlinie. Sformuował III zasadę termodynamiki, prawo podziału Nernsta oraz podstawową zależność elektrochemiczną zwaną równaniem Nernsta. Sformułował teorię osmotyczną ogniw galwanicznych. Prowadził badania nad kinetyką reakcji chemicznej oraz zależnością dysocjacji elektrolitycznej od stałej dielektrycznej rozpuszczalnika. Nagroda Nobla (1920) w zakresie chemii.

Linus Carl Pauling (1901 - 1994)

Linus Carl Pauling (1901 - 1994) Amerykański fizyk i chemik, Prowadził badania w zakresie teorii wiązań chemicznych (współczesna teoria wiązań kowalencyjnych), struktury cząsteczek, długości wiązań, promieni jonowych, energii wiązań chemicznych, kwantowo mechanicznej teorii wiązania atomowego. Stworzył skalę Paulinga elektroujemności pierwiastków. Nagroda Nobla (1954) z chemii. Pokojowa nagroda Nobla (1962) za wkład przeciwko próbom z bronią jądrową (zaprzestanie próbnych wybuchów jądrowych w atmosferze).

Max Karl Ernst Ludwig Planck (1858 - 1947) Niemiecki fizyk, prof. fizyki na uniwersytetach w Berlinie i Getyndze. Twórca podstaw teorii kwantów (zapoczątkowanie mechaniki kwantowej), teorii promieniowania termicznego. Prowadził badania z zakresu termodynamiki i optyki. Autor prac na temat teorii względności. Nagroda Nobla (1918) w zakresie fizyki.

Joseph Louis Proust (17541826) Francuski chemik, twórca prawa stosunków stałych (prawo Prousta), odkrył wodorotlenki metali, wykazał istnienie różnych rodzajów cukrów, zajmował się badaniem materiałów wybuchowych.

Erwin Schrodinger (1887-1961) Austryjacki fizyk teoretyk, prof. fizyki teoretycznej na uniwersytetach: Zurychu, Berlinie, Oxfordzie, Grazu, Dublinie. Współtwórca mechaniki kwantowej, twórca falowej torii materii opisanej równaniem Schrodingera. Nagroda Nobla (1933) z fizyki.

Sørensen Sören Peter Lauritz (1868-1939) Duński biochemik i fizykochemik. Badał białka, aminokwasy i enzymy oraz stężenie jonów wodorowych. Jest twórcą skali pH (1908) określającą odczyn roztworu.

Sir Ernest Rutherford (1871 - 1937)

Sir Ernest Rutherford (1871 - 1937) Fizykochemik pochodzący z Nowej Zelandii, prof. fizyki uniwesytetów w Montrealu, Manchesterze i Cambridge. Badając pierwiastki promieniotwórcze rozróżnił dwa rodzaje promieniowania α i β, opracował teorię rozpadu promietwórczego. Wykonał pierwszą sztuczną reakcję jądrową (bombardowanie azotu cząstkami α). Pierwszy potwierdził istnienie jądra atomowego oraz opracował planetarny model atomu. Nagroda Nobla (1908) w zakresie chemii.

James Clerk Maxwell (1831-1879)

James Clerk Maxwell (1831-1879) Jeden z największych fizyków w historii nauki, autor wielu wybitnych prac z zakresu elektrodynamiki, kinetycznej teorii gazów, optyki i teorii barw. Maxwell dokonał unifikacji oddziaływań elektrycznych i magnetycznych to znaczy udowodnił, że elektryczność i magnetyzm są dwoma rodzajami tego samego zjawiska - elektromagnetyzmu. Na jego cześć jednostkę strumienia magnetycznego nazwano makswelem.

Anders Celsius (1701-1744)

Anders Celsius (1701-1744) Szwedzki fizyk i astronom. W 1742 opracował skalę temperatur nazywaną skalą Celsjusza i stosowaną powszechnie w wielu krajach. Celsius proponował wykorzystanie w pomiarach temperatury dwóch punktów - topnienia lodu oraz wrzenia wody - i podzielenia skali pomiędzy nimi na 100 stopni, przy czym punktowi topnienia miało odpowiadać 0 stopni, natomiast punktowi wrzenia - 100. Już wcześniej proponowano na punkt odniesienia skali temperatur moment zamarzania wody. Oryginalnością pomysłu Celsiusa było wybranie punktu topnienia.

Albert Einstein (1879-1955) Znany jest przede wszystkim jako twórca teorii względności. Nazwa ta obejmuje właściwie dwie teorie; pierwsza to szczególna teoria względności, sformułowana w 1905 r., druga zaś to ogólna teoria względności, sformułowana w 1915 r.

Izaak Newton (1642-1727)

Izaak Newton (1642-1727) Angielski fizyk, matematyk, astronom, filozof, historyk, badacz Biblii i alchemik. W swoim słynnym dziele Philosophiae Naturalis Principia Mathematica przedstawił prawo powszechnego ciążenia, a także prawa ruchu leżące u podstaw mechaniki klasycznej. Niezależnie od Gottfrieda Leibniza przyczynił się do rozwoju rachunku różniczkowego i całkowego. Jako pierwszy wykazał, że te same prawa rządzą ruchem ciał na Ziemi jak i ruchem ciał niebieskich. Jego dociekania doprowadziły do rewolucji naukowej i przyjęcia teorii heliocentryzmu. Podał matematyczne uzasadnienie dla praw Keplera i rozszerzył je udowadniając, że orbity (w większości komet) są nie tylko eliptyczne, ale mogą być też hiperboliczne i paraboliczne. Głosił, że światło ma naturę korpuskularną, czyli że składa się z cząstek. Był pierwszym, który zdał sobie sprawę, że widmo barw obserwowane podczas padania białego światła na pryzmat jest cechą padającego światła, a nie pryzmatu, jak głosił 400 lat wcześniej Roger Bacon. Rozwinął prawo stygnięcia. Sformułował twierdzenie o dwumianie i zasady zachowania pędu oraz momentu pędu. Zajmował się też pomiarami prędkości dźwięku w powietrzu i ogłosił teorię pochodzenia gwiazd. Był twórcą rachunku wariacyjnego. Jako pierwszy opisał matematycznie zjawisko pływów morskich (1687).

Stephen W. Hawking (1942 - ??)

Stephen W. Hawking Fizyk teoretyk i kosmolog brytyjski. W 1969 r. wspólnie z R. Penroseem dowiódł istnienia osobliwości zgodnej z ogólną teorią względności. W 1974 r. odkrył proces kwantowego promieniowania (parowania) czarnych dziur (tzw. proces Hawkina). W 1983 r. wspólnie z J. Hartlem ogłosił teorię, wg której czas i przestrzeń, choć skończone, nie maja granic ani brzegów (odrzucenie tezy o istnieniu osobliwości początkowej).

Enrico Fermi (1901-1954)

Enrico Fermi (1901-1954) W dziedzinie teorii głównym osiągnięciem Fermiego w okresie rzymskim była teoria rozpadu beta. Jest to proces zachodzący w nietrwałym jądrze atomowym, podczas którego dochodzi do przemiany neutronu w proton oraz emisji elektronu i antyneutrina (n-peҐ). Fermi poddał go wnikliwej analizie, w której wprowadził do nauki nową siłę: oddziaływanie słabe. Opublikował tę pracę w 1933 po włosku, gdyż oryginalna jej wersja angielska została odrzucona przez czasopismo Nature jako zbyt spekulatywna. W Ameryce Fermi wkrótce został wciągnięty w przedsięwzięcie zmierzające do uzyskania kontrolowanej łańcuchowej reakcji jądrowej. W 1942 udało mu się zbudować pierwszy reaktor jądrowy na stadionie University of Chicago w Stagg Field. Przy użyciu grafitu jako moderatora rozszczepialnego Fermi i jego zespół przystąpili do konstruowania stosu atomowego. Składał się on z około 40 000 bloków grafitowych, specjalnie wyprodukowanych, by wykluczyć możliwość zanieczyszczeń, w których wydrążono około 22 000 otworów , by w nich umieścić kilka ton uranu. O 14:20 2 grudnia 1942 rozpoczęła się era atomowa, gdyż właśnie o tej godzinie uruchomiono stos Fermiego, w którym przez 28 minut dochodziło do samopodtrzymującej się reakcji łańcuchowej. W historycznym telefonie, jaki po tym nastąpił Arthur- Compton powiadomił dyrekcję przedsięwzięcia, że włoski żeglarz wylądował w nowym świecie, a krajowcy okazali się przyjaźni. Fermi nadal pracował nad Projektem Manhattan i był świadkiem pierwszego wybuchu bomby atomowej w lipcu 1945 na pustyni w stanie Nowy Meksyk. Podobno kiedy dotarł do niego

Werner Karl Heisenberg (1901-1976) Niemiecki fizyk teoretyk. Był jednym ze współtwórców mechaniki kwantowej, laureat Nagrody Nobla z dziedziny fizyki w roku 1932 za fundamentalny wkład w stworzenie mechaniki kwantowej . Był także ważnym filozofem nauki, pozostającym pod wpływem platonizmu i neokantyzmu.

Jules Henri Poincaré (1854-1912) Francuski matematyk, fizyk, astronom i filozof nauki. Został profesorem Uniwersytetu w Paryżu w 1881 roku. Od 1886 profesor fizyki matematycznej na Sorbonie. Od 1887 członek francuskiej Akademii Nauk i 22 innych akademii nauk oraz doktor honorowy 8 uniwersytetów. Z zawodu był inżynierem górnictwa.

Jules Henri Poincaré (18541912) Był prekursorem w badaniach nad teorią względności. Swoje badania zaczął od studiowania praw Izaak Newtona, stwierdzając, że są one wyjątkiem od innych przyjętych zasad. Obliczenia którymi się zajmował nigdy nie zostały ukończone, a teorią względności upowszechnił Albert Einstein. Zajmował się niemal wszystkimi ówcześnie znanymi dziedzinami matematyki, w wielu osiągając znaczące wyniki, m.in. w równaniach różniczkowych, jest również współtwórcą współczesnej topologii kombinatorycznej. Jako pierwszy opublikował pracę z topologii kombinatorycznej. Autor wielu prac z fizyki matematycznej, termodynamiki, elektromagnetyzmu, teorii potencjału, analizy matematycznej, zajmował się również mechaniką nieba.

Harold Clayton Urey (1893-1981) Chemik amerykański, laureat Nagrody Nobla z dziedziny chemii w roku 1934 za odkrycie deuteru.

Harold Clayton Urey (1893-1981) W latach 1923-1924 prowadził badania wspólnie z Nielsem Bohrem, następnie w latach 1924-1929 wykładał w Johns Hopkins University w Baltimore). W latach 19291945 profesor Columbia University w Nowym Jorku, a w latach 19451952 Uniwersytetu w Chicago. Członek Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie. Zajmował się badaniami składu izotopowego wielu pierwiastków chemicznych. Był autorem metod rozdzielania izotopów. Przyczynił się także do rozwoju prac nad bombą atomową rozdzielając izotopy uranu U-235 i U-238. Wysunął hipotezę dotyczącą pochodzenia planet i gwiazd oraz pochodzenia życia na Ziemi. Opracował metodę szacowania temperatury wód oceanów (nawet do 180 mln lat wstecz). W 1931 roku odkrył ciężki izotop wody deuter wyodrębniając go z czystego chemicznie ciekłego wodoru, za co w 1934 roku otrzymał Nagrodę Nobla.

Subrahmanyan Chandrasekhar (1910-1995) Hinduski astrofizyk i matematyk. Większą część życia spędził w USA, pracując na Uniwersytecie w Chicago. W 1983 otrzymał Nagrodę Nobla z fizyki za wykonane na samym początku kariery naukowej obliczenia, wykazujące istnienie maksymalnej możliwej masy białego karła (Granica Chandrasekhara). Na jego cześć nazwano wystrzelony przez NASA w 1999 kosmiczny teleskop rentgenowski Chandra.

Wilhelm Conrad Röntgen (1845-1923) Fizyk niemiecki, laureat Nagrody Nobla. 8 listopada 1895 odkrył nowy typ promieniowania, które sam nazwał promieniowaniem X (x ponieważ X oznacza niewiadomą). Za to odkrycie w roku 1901 został uhonorowany pierwszą nagrodą Nobla z dziedziny fizyki. Innymi tematami jego prac były krystalografia i fizyka płynów.

Hendrik Antoon Lorentz (1853-1928)

Hendrik Antoon Lorentz (1853-1928) Zapoczątkował teorię elektronową budowy materii, prowadził prace nad połączeniem w jedną całość zjawisk elektromagnetycznych i optycznych. Do najbardziej znanych osiągnięć należą transformacja Lorentza, teoria wyjaśniająca zjawisko dyspersji i przewodnictwa elektrycznego, wzór na skrócenie ciała sztywnego w ruchu (kontrakcja Lorentza-Fitzgeralda). Wyjaśnił teoretycznie zjawiska rozszczepienia linii widmowych w polu magnetycznym (zjawisko Zeemana). W 1902 otrzymał nagrodę Nobla z fizyki razem z Pieterem Zeemanem (swoim dawnym studentem). Oprócz fizyki teoretycznej, zajmował się też praktyką: w 1919 został wybrany przewodniczącym zespołu uczonych i inżynierów pracujących przy przegrodzeniu tamą zatoki Zuiderzee. Lorenz był uznawany za jednego z najwybitniejszych fizyków swojego okresu.

Pieter Zeeman (1865-1943) Fizyk holenderski. Uczeń Hendrika Antoona Lorentza na uniwersytecie w Lejdzie. Rozpoczął studia w 1890 roku, na polecenie swojego mentora zajął się wpływem pól magnetycznych na światło i odkrył eksperymentalnie tzw. zjawisko Zeemana, wyjaśnione teoretycznie przez Lorentza, co w 1902 roku przyniosło obu uczonym nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki.

Henri Becquerel (1852-1908) francuski chemik i fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1903 za odkrycie promieniotwórczości.

Henri Becquerel (1852-1908) Zajmował się badaniem fluorescencji, magnetyzmu i polaryzacji światła. W 1896 Becquerel przez przypadek odkrył zjawisko radioaktywności, gdy badał fluorescencję rud uranu. Powtarzając eksperymenty, które przeprowadził Wilhelm Röntgen, zawinął fluorescencyjny minerał, będący rudą uranu, w materiał światłoczuły oraz czarny materiał nie przepuszczający światła. Zanim jednak zdjął czarną okrywę, by wystawić kliszę na światło fluorescencyjne, odkrył, że jest ona już całkowicie zaczerniona. Odkrycie to przyniosło mu Nagrodę Nobla z fizyki w 1903, wspólnie z Piotrem i Marią Curie.

Pierre Curie (1859-1906) Zajmował się badaniem kryształów i promieniotwórczości. W roku 1880 odkrył zjawisko piezoelektryczności. Wraz z żoną Marią SkłodowskąCurie w roku 1898 odkrył pierwiastki rad i polon. Gdy zaczęto stosować rad do walki z rakiem, Pierre Curie przeprowadził na sobie pierwsze doświadczenia. W roku 1903 otrzymał wraz z żoną Nagrodę Nobla z fizyki.

John Strutt, 3. baron Rayleigh (1842-1919) Prace badawcze z zakresu gęstości gazów, promieniowania cieplnego, dokładne oznaczenie jednostek elektrycznych i inne prace z zakresu fizyki. Laureat Nagrody Nobla w roku 1904 w dziedzinie fizyki.

John Strutt, 3. baron Rayleigh (1842-1919) Pisał prace badawcze z zakresu gęstości gazów, promieniowania cieplnego, dokładnego oznaczenia jednostek elektrycznych i inne. W 1894 r., razem z Williamem Ramseyem odkrył argon. Opisał m. in. zjawiska rozpraszania światła na cząsteczkach mniejszych od długości jego fali (tzw. rozpraszanie Rayleigha) oraz fale powstające przy trzęsieniach ziemi (tzw. fale Rayleigha). Za swoje badania otrzymał wiele odznaczeń: medal Królewski (1882 r.), medal Mateucciego (1894 r.), medal Copleya (1899 r.) i medal Rumforda (1920 r., pośmiertnie. Lord Rayleigh jest również laureatem Nagrody Nobla w roku 1904 w dziedzinie fizyki za za badanie gęstości większości znanych gazów i odkrycie argonu.

Fülöp Lénárd (1862-1947) fizyk urodzony w węgierskiej części Austro-Węgier, ale w swej postawie skrajnie proniemiecki; laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki z 1905 roku za pracę nad promieniowaniem katodowym.

Fülöp Lénárd (1862-1947) Zajmował się badaniem własności promieniowania kanalikowego i elektronów pochodzących ze zjawiska fotoelektrycznego, obliczył rozmiar elektronu, odkrył zjawisko nierównomiernego rozłożenia dodatniego ładunku w atomie (ale nie wyprowadził z tego faktu pojęcia jądra atomowego), odkrył polaryzację ładunku w kroplach deszczu (tzw. efekt Lenarda). Szczególnie duże znaczenie miały jego prace dotyczące zjawiska fotoelektryki zewnętrznej. W 1902 zapoczątkował badanie przenikania elektronów przez materię.

Sir Joseph John Thomson (1856-1940) Fizyk angielski, odkrywca elektronu.

Sir Joseph John Thomson (1856-1940) Thomson wprowadził do fizyki pojęcie jonu gazowego oraz elektronu, stwierdzając jego uniwersalną naturę i po raz pierwszy określił jego stałą fizyczną. Opracował także teorię dwóch głównych metod oceny liczby elektronów zawartych w atomach różnych pierwiastków. Przyjął, że atom jest kulką materii o ładunku dodatnim, w której pogrążone są elektrony. Łączny ich nabój co do wartości bezwzględnej równa się nabojowi kuli. Późniejsze prace Thomsona nad promieniami e:m dla promieni kanalikowych doprowadziły do odkrycia izotopów. Stworzył liczne prace nad teorią elektronów, prowadząc prace nad wyładowaniami w gazach rozrzedzonych i inne. Prowadził prace nad przewodnictwem prądu elektrycznego przez gazy. Za prace te otrzymał w 1906 roku Nagrodę Nobla z fizyki. Skonstruował pierwszy spektrometr mas. W roku 1911 dokonał pierwszej analizy wiązki jonów. W roku 1913 odkrył wraz z Astonem istnienie izotopów neonu.

Johannes Diderik van der Waals (1837-1923) fizyk holenderski, laureat nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1910 za badania równania stanu gazów i cieczy rzeczywistych. Zajmował się badaniami teoretycznymi w dziedzinie termodynamiki, dał podstawy teorii kinetycznej cieczy, uwzględniając przy tym oddziaływania międzycząsteczkowe (tzw. siły van der Waalsa).

Cecil Frank Powell (1903-1969) angielski fizyk, laureat Nagrody Nobla za rozwinięcie metody (kliszy) fotograficznej badania procesów jądrowych i za odkrycia związane z mezonami, dokonane przy zastosowaniu tej metody.

Cecil Frank Powell (1903-1969) Ukończył Uniwersytet Cambridge w 1925, i w latach 1925-27 pracował w Cavendish Laboratory pod kierownictwem Charlesa Wilsona i Ernesta Rutherforda. W początkowym okresie pracy zajął się zjawiskami związanymi z kondensacją i zachowaniem pary, rezultaty jego badań miały bezpośredni wpływ na konstrukcję turbin parowych. W 1927 po uzyskaniu doktoratu przeniósł się do uniwersytetu w Bristolu. W 1936 wziął udział w wyprawie naukowej do Indii jako sejsmolog, po powrocie kontynuował pracę na uniwersytecie bristolskim gdzie w 1948 otrzymał tytuł profesora. W Bristolu zajmował się głównie rozwijaniem techniki dokładnego pomiaru ruchliwości pozytywnych jonów. W 1933 rozpoczął serię eksperymentów z promieniowaniem kosmicznym używając metody bezpośredniego zapisu zderzeń na emulsję fotograficzną. Skorzystał z tej samej metody badając energię neutronów obliczał ją poprzez mierzenie długości śladu pozostawionego przez odbijany od neutronu proton. W trakcie badań, przy współpracy z Guiseppe Occhialini i César Lattes odkrył nową cząstkę, wcześniej teoretycznie przewidzianą przez Hideki Yukawę, pion.