Picasso

Zobacz slidy

Treść prezentacji

Slide 1

PICASSO Pablo Picasso wł. Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Martyr Patricio Clito Ruíz y Picasso[1] (ur. 25 października 1881 w Maladze w Hiszpanii, zm. 8 kwietnia 1973 w Mougins we Francji) - malarz, rzeźbiarz, grafik i ceramik, uznawany za jednego z najwybitniejszych artystów XX wieku. On i Georges Braque są twórcami nurtu malarstwa zwanego kubizmem.

Slide 2

ŻYCIORYS Talent Picassa został odkryty przez jego ojca, znakomitego rysownika. Następnie Pablo kształcił się w Hiszpanii, później w Paryżu (1900-1902), gdzie znaczny wpływ na jego twórczość miało zetknięcie z postimpresjonistami oraz Henrim de Toulouse-Lautrekiem. Prace Picassa z lat 1901-1904 określa się jako okres błękitny. Były to dzieła utrzymane w kolorycie melancholijnym, ukazujące tematykę i postaci osób biednych (Życie, Stary gitarzysta, Dwie siostry, Prasowaczka). Jego pracownia mieściła się przy ulicy La Boètie. Po tym okresie twórczość Picassa weszła w okres różowy, między innymi sceny z życia cyrkowców (Dziewczyna na kuli, Kuglarze, Toaleta, Rodzina arlekina). Od 1907 Picasso pod wpływem Paula Cézannea oraz sztuki iberyjskiej i afrykańskiej rozpoczął twórcze eksperymenty z geometryzacją i uproszczeniem formy, które dały początek kubizmowi (Panny z Avignon, Portret Gertrudy Stein). W dalszym okresie po współpracy z Georgesem Brakiem skrystalizowały się zasady kubizmu analitycznego, hermetycznego i syntetycznego. Za manifest kubizmu uważana bywa premiera utworu scenicznego Parady do libretta Jean Cocteau, do którego muzykę napisał Erik Satie, a scenografię zaprojektował Picasso. Wystawiony został w 1917 przez Balety Rosyjskie Siergieja Diagilewa. Następne lata charakteryzowały ciągłe poszukiwania twórcze. Gdy wybuchła wojna domowa w Hiszpanii opowiedział się po stronie republikańskiej, a w 1937 za 200 tys. peset namalował słynną Guernicę, obraz wystawiony w Pawilonie Hiszpanii na Wystawie Światowej w Paryżu. Okres II wojny światowej spędził w Paryżu, w 1944 wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej, a po wojnie zaangażował się po stronie ruchów lewicowych i pokojowych. Między innymi wziął udział w Kongresie we Wrocławiu w 1948 oraz namalował obrazy antywojenne (Masakra w Korei, Wojna, Pokój). Okres twórczości powojennej Picassa jest bardzo bogaty, różnorodny i nie poddający się klasyfikacji. Na tle sztuki XX wieku osobowość twórcza Picassa miała olbrzymi wpływ na każdą dziedzinę współczesnej plastyki. Jego córką jest Paloma Picasso.

Slide 3

KUBIZM Kubizm - nazwa pochodzi z języka łacińskiego cubus (sześcian). Kierunek w sztukach plastycznych, głównie malarstwie i rzeźbie, który rozwinął się we Francji na początku XX wieku. Prekursorami kubizmu byli Pablo Picasso i Georges Braque. Po raz pierwszy określenia kubizm użył krytyk sztuki Louis Vauxcelles. W języku francuskim brzmi ono cubisme i pochodzi od łacińskiego słowa cubus co oznacza kostka lub sześcian . Ten termin przyjął się i szybko wszedł do powszechnego użytku, jednak twórcy tego kierunku długo unikali jego stosowania.

Slide 4

Mandolinistka Kubizm narodził się z poszukiwań Picassa i Braquea mają w tym względzie równe zasługi. W 1909 roku, po wakacjach spędzonych w Horta de Ebro, Picasso osiąga rozbicie ciągłości przedstawienia przez rozczłonkowanie przedmiotów, postaci ludzkich oraz przestrzeni. Kieruje w ten sposób nowe zależności zarówno pomiędzy formami jak i wewnątrz nich, ponieważ ich jednorodność zostaje zburzona. Każdy obiekt rozbity jest na płaszczyzny, które tworzą nieskończoną ilość małych sześcianów (franc. cubes stąd nazwa kubizm), ukazujących ten sam przedmiot z różnych punktów widzenia jednocześnie. Temat kobiety grającej na mandolinie wkracza do świata wyobraźni Picassa podczas Salonu Jesiennego w 1909 roku, gdzie w towarzystwie Braquea ogląda obrazy Corota (1796-1875). Picasso kontynuuje proces metamorfozy rzeczywistości rozpoczęty Pannami z Awinionu. W Mandolinistce buduje geometryczną przestrzeń, której bryła i gra światła wyrażone zostały poprzez wzajemne relacje niemal matematycznych jednostek: schematycznie Przedstawiona twarz rozkłada się na proste formy geometryczne. Wciąż jeszcze widoczne są tu odniesienia do sztuki prymitywnej i masek afrykańskich. Szrafowania i urywane ślady pędzla (przypominające pręgi na twarzy jednej z awiniońskich panien) nawiązują do nacięć rytualnych stosowanych przez niektóre plemiona.

Slide 5

Skrzypce Człowiek z gitarą W Człowieku z gitarą figura muzyka grającego na tarasie kawiarni pokazana jest jako sieć krzyżujących się linii, których pierwotny kształt odbiorca dostrzeże dopiero dzięki wysiłkowi intelektualnemu musi je przekombinować, aby zrekonstruować obraz odtwarzający rzeczywistość jaką oglądał własnymi oczami. Z kolei ograniczenie palety do odcieni szarości i ochry nadaje obrazowi pewną spójność. Gitara i skrzypce reprezentują zwykle kobiece ciało i często pojawiają się zarówno w płótnach Picassa, jak i w jego kolażach. Technikę kolażu stosuje on począwszy od 1912 roku i będzie się nią posługiwał także w rzeźbie, wprowadzając oryginalną praktykę łączenia przypadkowych przedmiotów. Kubizm zrewolucjonizował malarstwo zachodnie i nasz sposób widzenia świata. Szokował i zbijał z tropu współczesnych Braquea i Picassa, ponieważ wymagał od nich nowego sposobu patrzenia naobraz oraz innej metody jego odczytania. W 1923 Picasso powie: Fakt, że kubizm przez długi czas był niezrozumiały() nie ma żadnego znaczenia. Ja nie znam angielskiego i dla mnie książka napisana w tym języku jest książką pustą. Co bynajmniej nie oznacza, że język angielski nie istnieje

Slide 6

Autoportret w płaszczu OKRES BŁĘKITNY Picasso nigdy nie nosił takiej brody, z jaką się namalował w Autoportrecie z 1901 roku. Zimna tonacja tego obrazu jest typowa dla okresu błękitnego, który rozpoczyna się w 1901 roku, a kończy Celestyną. Zacząłem malować w kolorze niebieskim, bo stale myślałem o Casagemasie mówi Picasso. Jego serdeczny przyjaciel Carlos Casagemas zastrzelił się 17 lutego 1901 roku, mając zaledwie 20 lat. Picasso odkrywa wtedy tragiczną stronę życia. Realizuje dramatyczne, przygnębiające płótna, na których dominują chłodne odcienie błękitu. Można powiedzieć, że okres niebieski odzwierciedla stan jogo świadomości, pisze Sabartes. Aby wyrazić swój nastrój, artysta uprawia malarstwo przez łzy, malarstwo wołające o litość, niebieskie jak wilgotne dno otchłani (Apollinaire). Smutek Picassa nie jest pozbawiony tkliwości, o czym świadczy np. melancholijne Dziecko z gołębiem.

Slide 7

Celestyna Z twarzy innych postaci okresu błękitnego, również przebija cierpienie i beznadzieja. Przywodzą one na myśl sztukę El Greca (1541-1614) i Toulouse-Lauteca, zaś w Autoportrecie widzimy wyraźny wpływ van Gogha. Podobne monochromatyczne obrazy maluje Picasso w Katalonii w latach 1901-1904. Celestyna przedstawia właścicielkę domu schadzek w barrio chino (cieszącej się Dziecko z gołębiem złą sławą barcelońskiej dzielnicy, odwiedzanej głównie przez marynarzy). Imię jest aluzją do rajfurki Celestyny ze słynnego utworu Tragicomedia de Calisto y Melibea Fernanda de Rojas (ok. 1465-1541). Pomimo różowawego cienia na policzkach, nastrój portretu staruchy z bielmem na oku pozostaje posępny. W niesłychany sposób Picasso oddaje złowieszcze spojrzenie stręczycielki. W płótnach okresu błękitnego ukazuje świat marginesu, nieszczęścia i ubóstwa. Prostytutki, biedacy i alkoholicy, schorowani starcy i nieszczęśliwe kobiety zaludniają płótna, na które Picasso nie znajduje nabywców. Nie zmienia się jego sytuacja finansowa, wciąż bardzo trudna. Kiedy przyjeżdża do Paryża w roku 1902, mieszka niedaleko Sorbony, w obskurnym pokoju w Hotel des Ecoles. Poeta Max Jacob odwiedza go kiedyś w towarzystwie młodego wysportowanego człowieka, swego ucznia: Myślę, że panicz ten na całe życie zapamiętał widok nędzy i geniusza.

Slide 8

Rodzina kuglarzy OKRES RÓŻOWY Powiedz mi, kimże są ci wędrowcy, być może bardziej jeszcze efemeryczni niż my sami pyta Reiner-Maria Rilke (1975-1926), w elegii poświęconej rodzinie kuglarzy. Płótna z okresu różowego przypadającego na pierwsze lata związku Picassa z Fernandą, wypełniają milczenie melancholijne postaci ludzi cyrku. Odchodząc od okresu błękitnego, malarz wybiera jasne odcienie różu, szarości, ochry ziemi, by pokazać artystów, których podziwia w cyrku Medarno, mieszczącym się u stóp wzgórza Montmartare, gdzie razem z przyjaciółmi, m.in. z Apollinairem. W tych Akrobata na kuli obrazach nie znajdziemy błyszczących cekinów, krzykliwych strojów klaunów, ostrego dźwięku trąbki, ani rytmicznego ruchu akrobatycznych skoków. Picasso maluje melancholię świata, w którym życie ludzkie wisi na włosku podczas każdego spektaklu, a jago obrazy nabierają wymiaru poetyckiego. W pustynnym, księżycowym pejzażu, przywodzącym na myśl surowe krajobrazy Hiszpanii, Arlekin i jego towarzysze szykują się do o odjazdu. Gdzie indziej dziewczynka próbuje chodzić na kuli. W Akrobacie na kuli uderza kontrast pomiędzy siedzącym kolosem, ubranym w różowy podkoszulek, który Apollinaire nazywa płucnym i smukłą dziewczynką tańczącą na kuli.

Slide 9

Arlekin Jej wdzięczna postać przywodzi na myśl wiersz Apollinairea A kiedy wszedł na toczącą się kulę Jego szczupłe ciało przeobraziło się w muzyką tak subtelną że nikt spośród widzów nie mógł pozostać obojętny. Z okresu błękitnego odnajdujemy tylko jednego bohatera: Arlekina, z którym zdaniem Pierra Daixa malarz się identyfikuje. Francuski historyk sztuki pisze w roku 1987, w eseju Picasso, twórca: Arlekin jest tylko jego sobowtórem i pozwala Pacassowi zmierzyć się z jego najwyższymi najbardziej człowieczymi wymaganiami (). [W Rodzinie kuglarzy] rozległa przestrzeń, w jaką wpatruje się Arlekin, to nieskończona przestrzeń czystego malarstwa. Malarstwa, które nie tyle jest nośnikiem poezji, co dzięki swym własnym środkom samo staje się poezją. Picasso tworzy poezję lecz równocześnie myśli w sposób niezwykle trzeźwy. Moim zdaniem poszukiwania nie mają w malarstwie żadnego znaczenia. Liczy się tylko ich rezultat. () W sztuce nie wystarczają dobre intencje powie w 1923 roku.

Slide 10

Panny z Awinionu OKRES CZARNY Zainteresowanie europejskiego świata Czarną Afryką, w połączeniu z nastrojem kulturalnym tamtego okresu sprawiło, że sztuka Czarnej Afryki stała się absolutną rewelacją. Prostota formy, głębia treści, oryginalny sposób odtwarzania świata zewnętrznego spowodowały, że szczególnie entuzjastycznie przyjęli tę sztukę nowatorscy artyści Europy. Była to sztuka intuicyjna, lecz osiągająca czasami klasyczną doskonałość. Dla tych, którzy śladem Cezannea w sześcianach i liniach prostych poszukiwali nowych rozwiązań plastycznych, geometria form owej sztuki stanowiła silny bodziec do dalszej twórczości. Sztuka prymitywna (np. wystawiano wówczas w Paryżu z wielkim Maska afrykańska powodzeniem rzeźbę Iberów) wyrażała bardzo dobrze zasady formułowane przez niektórych artystów tamtych czasów. Prostota, szorstkość i ekspresja były ważniejsze niż forma zewnętrzna przedmiotu czy też przyjemny dla oka wygląd. Okres czarny stanowił pomost pomiędzy dokonaniami Picassowskimi i kubizmem.

Slide 11

Popiersie kobiety Pomimo niezbyt przychylnej opinii niektórych twórców, czarna sztuka, tak wspaniale odpowiadająca nowym założeniom artystycznym, wywarła na artystów niewątpliwie wielki wpływ. Sztuka Czarnej Afryki odzwierciedlała wiele pragnień i problemów ówczesnych artystów; sztuka ta odpowiadała ich dążeniom. W tej prymitywnej twórczości elementy prostoty i formalnej swobody twórczej, głębokiej ekspresji występują ze szczególną siłą. Nie można również pominąć znaczenia sztuki Czarnej Afryki, którą się tak wówczas entuzjazmowano w rozwoju kubizmu. U Picassa bardzo wyraźnie można ten wpływ zauważyć i to zarówno w dziełach kubistycznych, jak i poprzedzających ten okres.

Slide 12

KONIEC